Było nas w Tropiu prawie równo 150 osób. Nastrój był doskonały, pogoda pomogła. Oznakowani kolorowymi identyfikatorami z napisami imion ojców poszczególnych ośmiu gałęzi rodu, przypatrzyliśmy się nieco sobie i zwiedzili kościół z zewnątrz i wewnątrz, wczuwając się w wymowę jego wieków i poznając, z jakich korzeni wyrośliśmy.

Tropie nad Dunajcem, miejsce pustelniczego życia i sanktuarium pierwszych polskich świętych Świerada i Benedykta; kościół romański, sięgający XI wieku!

      Potem Msza św. ku czci śś. Pustelników Świerada i Benedykta, oczywiście za zmarłego praojca rodu Mateusza Janika (ur. 19 IX 1655 !) i wszystkich zmarłych jego potomków. Przy ołtarzu służbę pełnił także członek naszego rodu, kleryk jezuicki, Ireneusz Trojan.
       W homilii celebrans zwrócił uwagę na świętego patrona naszego praojca Mateusza Janika. Św. Mateusz, którego święto przypada 21 września, czyli dwa dni po urodzeniu się naszego Mateusza, zaczął pisać swoja Ewangelię od rodowodu Jezusa Chrystusa. Człowiek bowiem bez rodowodu byłby jakby niczym, jakby nieistniejącym; tym bardziej że w sprawie Jezusa trzeba było wskazać na Jego związki z obietnicami danemu Abrahamowi i z królestwem Dawida.

Celebruje mszę i przemawia prawnuk Szymona Janika, ks. Stanisław Pietrzak, Tropie (foto przysłał Radek Szostak)

     
Podobnie i z naszą genealogią. Człowiek bez rodowodu jest jakby bez korzeni, jakby zawieszony w próżni. Łatwo się wykorzenia i łatwo gubi. Rodowód wskazuje na związki rodzinne, na wspólnotę, w której człowiek czerpie z duchowego i materialnego bogactwa swych przodków, ale i rozwija się w służbie bliźniemu. Nigdy zaś genealogia nie powinna służyć odcinaniu się od innych, wywyższaniu swego klanu rodowego lub agresji względem obcych rodzin, jakby według tej piosenki krasnoludków:
"A gdy spotka ktoś Janika, o rety!
Niech mu prędko z oczu znika, niestety!"
      Po mszy udaliśmy się do amfiteatralnie urządzonego placu odpustowego pod kościołem,  na brzegu Jeziora Czchowskiego. Pogoda wspaniała, aż palce lizać!
      Tam dokonaliśmy koronacji Heleny Janik z Nawojowej na królową rodu, co jej się należało, choćby z racji wieku i specjalnej życzliwości dla rodziny. To także uosobiona pamięć przeszłości naszego rodu.  Kwiaty były także dla pozostałych jej "rówieśniczek" z rodu: dla Teresy Michalik z gałęzi Wojciecha, dla Stanisława Sołdry z gałęzi Zofii Danielowej i dla Marii Szczygieł z gałęzi Katarzyny Lelitowej.
      Po herbatce lub kawie - prezentacja poszczególnych gałęzi naszego rodu.
      Nie doszło do ostatecznego wyboru "senatu"; ale przeprowadzone sondaże może pozwolą na rychły jego wybór, wnet po uroczystości.
      Wielkie uznanie należy się rodzinom przybyłym z daleka, np. ze Strzelców Opolskich lub Warszawy.
      Ubolewaliśmy, że zabrakło przedstawicieli gałęzi Marii Pierzchałowej Kogutowej. Pewnie jeszcze nie oswoili się z myślą, że stanowią naszą, Janikową rodzinę. Trzy dni na to - to za mało!
      Podziękowanie składam dla Alicji Ginter i jej rodziny za wkład i pomoc w organizowaniu tego święta Janików. Zresztą od początku jest chyba największą entuzjastką tworzenia tej wspólnoty rodzin Janików.
      Spodziewam się, że dobry nastrój, wyniesiony z tej imprezy, sprawi, że w przyszłości, z powodu nadmiaru zgłoszeń, będziemy musieli ograniczać liczbę uczestników. Nie wszędzie przecież istnieje taka przestrzeń i taka pogoda, jak w Tropiu, dla organizacji podobnego święta.

Przed wejściem
 do kościoła

Na modlitwie
w kościele

Za żyjących oraz zmarłych Janików

Koronacja królowej Heleny

Niech nam żyje, niech nam żyją!

Już zatroskana o swoje królestwo!